ΚΑΡΑΤΣΙ:
Μια από τις πιο εμβληματικές τζούντοκα και πολεμικές καλλιτέχνες του Πακιστάν, Humaira Ashiq, στρέφει το βλέμμα της στη διεθνή διοργάνωση της πάλης με ζώνη την επόμενη χρονιά καθώς ανατρέχει στο έτος που ήταν το 2023 την παραμονή των Χριστουγέννων.
Η Humaira ήταν η πρώτη Πακιστανή που κέρδισε διεθνές μετάλλιο στο πρωτάθλημα τζούντο της Νότιας Ασίας το 2010 και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Έκτοτε κερδίζει μετάλλια τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή για εκείνη καθώς επέστρεψε στο άθλημα μετά τη γέννηση του παιδιού της.
Η Humaira και η αδελφή της Ambreen αγωνίζονται για το Πακιστάν και κυριαρχούν στον αγωνιστικό χώρο και σε εγχώριο επίπεδο από το 2010.
Είναι, πράγματι, πρότυπο για τα κορίτσια σε όλη τη χώρα.
Και φέτος η Humaira άφησε το στίγμα της όταν αγωνίστηκε στους Εθνικούς Αγώνες μόνο τρεις μήνες αφότου έγινε μητέρα..
Κέρδισε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο της χρονιάς στα -52 κιλά στους Εθνικούς Αγώνες και στη συνέχεια συμμετείχε σε ένα αγώνισμα jiu-jitsu όπου κέρδισε ξανά μετάλλιο.
«Ήταν ένα πολύ δύσκολο ταξίδι, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω», είπε η Humaira στο The Express Tribune ενώ ψώνιζε την παραμονή των Χριστουγέννων.
Υπήρξε ένα λαμπρό παράδειγμα των λαμπρών αθλητών που έχει δημιουργήσει η χριστιανική κοινότητα για το Πακιστάν. «Γύρισα στο παιχνίδι μετά από μόλις τρεις μήνες, το σώμα μου μου έλεγε να μην το κάνω, αλλά το μυαλό μου έλεγε να προχωρήσω. Ήταν ένα πραγματικό μυαλό πάνω από την κατάσταση της ύλης.
«Άκουσα το μυαλό μου. Προπονήθηκα σκληρά και φρόντισα να κερδίσω ξανά μετάλλιο. Ήταν μια αργή διαδικασία για την αρχή. Το σώμα μου πήρε χρόνο για να προσαρμοστεί, αλλά συνέχισα να προπονούμαι σταδιακά και όλα απέδωσαν γιατί είχα βάλει έναν στόχο για τον εαυτό μου».
Η έμπειρη τζουντόκα πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για τις γυναίκες και περισσότερη υποστήριξη, και αισθάνεται ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες μεταξύ των γυναικών που δεν ανακαλύπτονται.
Σπάει το παραδοσιακό καλούπι μιας γυναίκας στην πακιστανική κοινωνία καθώς είναι από τις λίγες αθλήτριες που επιστρέφουν στον αθλητισμό αφού παντρεύτηκαν και γέννησαν ένα παιδί και ακόμη λιγότερες που καταλήγουν να κερδίζουν μετάλλια.
«Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να επιστρέψεις σε ένα άθλημα, για παράδειγμα για μένα έπρεπε να βεβαιωθώ ότι πιέζω τον εαυτό μου με τον σωστό τρόπο γιατί στο άθλημά μας σηκώνουμε τους ανθρώπους και τους καθηλώνουμε στη ροή, οπότε ήμουν στην αρχή φοβόμουν ότι θα μου άνοιγαν τα ράμματα και δεν θα μπορούσα να επουλωθώ ή να αγωνιστώ, αλλά όλα λειτούργησαν για μένα με προσεκτική προπόνηση.
«Δεν είναι επίσης εύκολο για τις γυναίκες στην κοινωνία μας λόγω της κοινωνικής πίεσης, αλλά ήμουν απίστευτα τυχερή που έχω έναν απίστευτα υποστηρικτικό σύζυγο και οικογένεια. Ανυπομονώ να αγωνιστώ στο αγώνισμα της πάλης με ζώνη την επόμενη χρονιά, οπότε υπάρχουν πολύ περισσότερες ενέργειες μπροστά μας».