Ο αμυντικός μπακ του Pro Football Hall of Fame, Τζίμι Τζόνσον, τρεις φορές All-Pro και μέλος της ομάδας All-Decade Team της δεκαετίας του 1970, πέθανε. Ήταν 86.
Η οικογένεια του Τζόνσον είπε στο Pro Football Hall of Fame ότι πέθανε το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι του στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο μετά από μακρά ασθένεια.
Ο Τζόνσον, που εισήχθη στο Hall of Fame το 1994, έπαιξε ολόκληρη τη 16ετή επαγγελματική του καριέρα στο Σαν Φρανσίσκο. Εμφανίστηκε σε 213 αγώνες, περισσότερους από οποιονδήποτε άλλο παίκτη των 49ers την εποχή της αποχώρησής του.
«Ο Τζίμι Τζόνσον ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος αθλητικά», είπε ο πρόεδρος του Hall of Fame, Τζιμ Πόρτερ. «Οι 49ers απολάμβαναν την πολυτέλεια να τον χρησιμοποιούν στην επίθεση και την άμυνα νωρίς στην καριέρα του για να καλύψουν τις ανάγκες της ομάδας. Μόλις εγκαταστάθηκε στην αριστερή γωνία, άκμασε. Η ιδέα ότι ένας «κλειδωμένος» κόρνερ θα μπορούσε να μειώσει το γήπεδο στο μισό για τους αντιπάλους ήταν αληθινή με τον Τζίμι. Μόνο σπάνια οι στρατηγοί άλλων ομάδων έβλεπαν την κατεύθυνση του και τις περισσότερες φορές μετάνιωναν για την απόφαση αν τον αμφισβητούσαν.»
Οι 49ers πήραν τον Τζόνσον έκτο στο ντραφτ το 1961 από το UCLA – οι Chargers της πρωτοποριακής AFL τον πήραν στον τέταρτο γύρο του ντραφτ αυτού του πρωταθλήματος – και έγινε βασικός σχεδόν αμέσως ως κόρνερ.
Είχε πέντε κοψίματα ως πρωτάρης.
Αλλά ήταν τόσο ευέλικτο που οι Niners χρησιμοποίησαν τον Johnson στην επίθεση το 1962, όταν έκανε 34 δεξιώσεις για 627 γιάρδες και σημείωσε τέσσερα touchdown.
Ωστόσο, το να εμποδίζει τους αντιπάλους να συλλέγουν τέτοια στατιστικά ήταν το φόρτε του και μέχρι το 1964 ο Τζόνσον ήταν σταθερός στη γωνία.
Έμεινε εκεί μέχρι να αποσυρθεί μετά τη σεζόν του 1976, μετρώντας συνολικά 47 κοψίματα, επιστρέφοντας δύο για σκορ και κέρδισε τη φήμη ως τσιγκούνης εξώφυλλου με μύτη για την μπάλα.
«Ο Τζίμι ενσάρκωσε την ουσία αυτού που σήμαινε να είσαι 49άρης», ανέφερε η ομάδα σε μια δήλωση. «Ήταν ο απόλυτος κύριος και θα τον θυμούνται για την ταπεινοφροσύνη, την καλοσύνη και την αξιαγάπητη συμπεριφορά του».
Το 1971, εν μέσω τριετούς πορείας ως All-Pro, ο Johnson κέρδισε το βραβείο George Halas για το θαρραλέο παιχνίδι.
«Πρέπει να σε δουλέψουν, να σε βάλουν στη γωνία και να σε στριμώξουν για να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς», είπε ο Τζόνσον όταν μπήκε στο Hall of Fame. «Έτσι, πραγματικά αισθάνομαι που στέκομαι εδώ σήμερα ότι δεν έφτασα ποτέ σε αυτό το επίπεδο, ποτέ δεν έφτασα τόσο καλός ποδοσφαιριστής όσο θα μπορούσα. Αλλά χάρη στον Θεό και το εσωτερικό ταλέντο μπόρεσα να παρουσιάσω μια εικόνα σε εκείνα τα άτομα που ψήφιζαν για το Hall of Fame, και τη μακροζωία μου και το επίπεδο παιχνιδιού που έπαιζα από τη σεζόν rookie μέχρι την τελευταία μου. Ότι αυτή τη θαυμάσια χρονιά του 1994 μου δόθηκε η ευκαιρία, η ένδοξη ευκαιρία, να γίνω μέλος της πιο υπέροχης κοινωνίας: του Hall of Fame της Εθνικής Football League».
Έφτασε στο σημείο όταν ο Τζόνσον βρισκόταν στο απόγειό του, που οι αντίπαλοι σπάνια έριχναν τον δρόμο του. Ήταν ο Deion Sanders πολύ πριν το “Prime Time” φτάσει στο NFL.
«Ο Τζιμ δεν λαμβάνει μεγάλη δημοσιότητα επειδή η αντιπολίτευση τον αποφεύγει όσο το δυνατόν περισσότερο», είπε κάποτε ο στρατηγός του Σαν Φρανσίσκο Τζον Μπρόντι. «Μιλήστε με βετεράνους στρατηγούς όπως ο John Unitas και ο Bart Starr και θα σας πουν ότι καλούν ελάχιστα μοτίβα πάσας στην περιοχή του Jimmy. Ο μόνος λόγος που ο Τζόνσον δεν οδηγεί το πρωτάθλημα στα κοψίματα είναι ότι δεν έχει την ευκαιρία».
Ο πρώην προπονητής των 49ers, Ντικ Νόλαν, είπε κάποτε ο Τζόνσον ήταν καλύτερος κόρνερ από δύο από τους άλλους παίκτες του, (Hall of Famer) Μελ Ρένφρο και (δύο φορές All-Pro) Κορνέλ Γκριν με τους Καουμπόηδες.
Ο αδερφός του ολυμπιονίκη του δεκάθλου Rafer Johnson, Jimmy Johnson έπαιξε με δύο τρόπους στο UCLA.
Ήταν wingback στην επίθεση και αμυντικό μπακ, ενώ αγωνιζόταν επίσης στην πίστα ως εμπόδιο και άλτης ευρείας πλάτης.
Ο αδερφός του ήταν ο παρουσιαστής του Τζόνσον για φυλάκιση στην αίθουσα του Canton του Οχάιο.
«Ο Rafer Johnson είναι στην πραγματικότητα ο ήρωάς μου και αυτό είναι ένα καταπληκτικό πράγμα από μόνο του», είπε ο Jimmy Johnson εκείνη την ημέρα. «Οι περισσότεροι νεαροί άνδρες που μεγαλώνουν συνήθως έχουν έναν ήρωα σε μια άλλη πόλη, μια άλλη πόλη, μια άλλη χώρα, και θα γράψουν σε αυτό το άτομο, θα λάβουν μια αυτόγραφη φωτογραφία και μετά θα κολλήσουν αυτή τη φωτογραφία στον τοίχο και θα προσκυνήσουν αυτήν τη φωτογραφία, θα παίξουν για αυτήν τη φωτογραφία και εμπνευστείτε από αυτή τη φωτογραφία. Δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα για μένα.
«Είχα έναν αδερφό που ζούσε μαζί μου σε καθημερινή βάση με τον οποίο μπορούσα να μιλήσω, να κάνω τις σχετικές ερωτήσεις, να λάβω τα σχετικά σχόλια και να διορθώσω προς την κατεύθυνση μου, εάν χρειαζόταν. Πρέπει να πω ότι πρέπει να δώσω στον αδερφό Rafer τα εύσημα για όλα όσα έχω καταφέρει στον χώρο του στίβου. Και εύχομαι απλώς να μπορούσαμε να μοιράσουμε αυτό το τρόπαιο, αυτό το μπούστο του εαυτού μου, ακριβώς στη μέση γιατί σίγουρα του αξίζει το μισό».