Αν αυτό είναι πραγματικά αντίο, τότε θα πρέπει να φύγει από το γήπεδο εξουθενωμένος, με τους οπαδούς να θέλουν περισσότερα, ίσως και να φωνάζουν για να μείνει. Δεν θα ήταν ακριβώς η πτώση του μικροφώνου που πήρε, ας πούμε, ο Michael Strahan ως γίγαντας, σηκώνοντας ένα Lombardi Trophy πάνω από το κεφάλι του στην τελευταία του χειρονομία στο Blue.
Αλλά για τον Saquon Barkley, ένα παλιό, παλιό παιχνίδι, όπως αυτά που κατάφερε να αποδώσει στα καλύτερά του, αυτό θα ήταν μια κόλαση νότα να αφήσει τη σκηνή.
«Το μυαλό μου είναι στους Eagles, οπότε υπάρχουν συζητήσεις και όλα αυτά, που θα συμβούν στο τέλος της σεζόν, όλα θα γίνουν την κατάλληλη στιγμή», ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Brian Daboll χόρεψε γύρω από την ερώτηση την Παρασκευή, η ερώτηση του αν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε όντως να είναι το τελευταίο παιχνίδι του Μπάρκλεϊ στο Μεγάλο Μπλε μετόπισθεν.
Στη συνέχεια, όμως, όταν ρωτήθηκε αν περίμενε να δώσει στο τρέξιμο πλήρη φόρτο εργασίας, ο προπονητής των Giants είπε: «Ναι».
Θα ήταν σοφό, φυσικά. Δεδομένου ότι ο καιρός αναμένεται να είναι άσχημος το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, θα ήταν συνετό για τους Γίγαντες να το κρατήσουν μακριά από τον αέρα όσο το δυνατόν περισσότερο, και δεδομένου ότι ο Barkley εξακολουθεί να είναι το πιο επικίνδυνο όπλο τους, θα ήταν εξίσου λογικό να να το πάρει στα χέρια του όσο το δυνατόν περισσότερο.
Barkley δεν ήταν τόσο επιφυλακτικός όσο ο προπονητής του. Στις αρχές της εβδομάδας, όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα αυτού του δαχτυλιδιού να τον φέρει εδώ, είπε: «Προφανώς, αυτό είναι μια πιθανότητα. Πολλά από αυτά είναι εκτός ελέγχου μου. Έτσι, για μένα, απλώς προσπαθώ να κρατήσω το κύριο πράγμα, το κύριο πράγμα. Όπως είπα, το μεγαλύτερο πράγμα είναι αυτό το αποδυτήριο και αυτή η ομάδα θα είναι εντελώς διαφορετική την επόμενη χρονιά.
«Λοιπόν, απολαύστε τις στιγμές και βγείτε εκεί έξω και προσπαθήστε να περάσετε ψηλά».
Ήταν ένα περίεργο ταξίδι για τον Barkley από την αρχή. Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να τον πάρει ο Ντέιβ Γκέτλεμαν δεύτερος στο ντραφτ του 2018, απλώς επειδή ήταν ένα ντραφτ πλούσιο σε κουαρτμπακ και οι Γίγαντες είχαν ήδη δώσει το χέρι τους ότι θα χρειάζονταν έναν νέο στρατηγό με το βιβλίο να κλείνει αργά. Έλι Μάνινγκ.
Τούτου λεχθέντος, εκτός και αν οι Γίγαντες σκόπευαν να αποσπάσουν την επικρατούσα σοφία και να επιλέξουν τον Τζος Άλεν – ο οποίος πήγε στους Bills στο Νο. 7 – είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί καλύτερα. Οι άλλοι στρατηγοί στο top 10 εκείνο το έτος – Baker Mayfield (πρώτος), Sam Darnold (τρίτος), Josh Rosen (10ος) – πέτυχαν συνολικά μια νίκη στα πλέι οφ σε έξι χρόνια.
Τη νύχτα που συνέταξε τον Barkley, ο Gettleman διακήρυξε περίφημα: «Τον άγγιξε το χέρι του Θεού, ειλικρινά. Νιώσαμε ότι ο Saquon ήταν ο καλύτερος παίκτης στο ντραφτ. … Δεν έχω δει άντρα σαν αυτόν εδώ και πολύ καιρό».
Και κοίτα, όπως κι αν αισθάνεσαι ότι πήγε αυτή η απόφαση – όσο τρομερή κι αν νομίζεις ότι ήταν ο Γκέτλεμαν ως GM – πρέπει να παραδεχτείς ότι υπήρχαν στιγμές που είχε απόλυτο δίκιο. Ο Μπάρκλεϊ ήταν τόσο καλός όταν ήταν στα καλύτερά του, κυρίως ως πρωτάρης, όταν φαινόταν ότι σε κάθε παιχνίδι ήταν καλός για μια σειρά από κορυφαίες στιγμές που ενθάρρυνε τον Μπάρι Σάντερς ή τον Γκέιλ Σάγιερς.
Πήγε για 1.307 γιάρδες βιαστικός και 2.028 γιάρδες από τη μάχη εκείνη την πρώτη χρονιά, αρκετά καλός για να κερδίσει τον επιθετικό πρωτάρη της χρονιάς. Είχε 1.003 παραπάνω γιάρδες σε μόλις 13 αγώνες τη δεύτερη χρονιά του.
Και μετά, το γόνατο.
Και ακόμη και με αυτό, υπήρξε αυτή η αξιοσημείωτη σεζόν πριν από ένα χρόνο, όταν φαινόταν ότι η συνεργασία Barkley-Daniel Jones επρόκειτο να ανέβει σε μια ξεχωριστή θέση. Ο Μπάρκλεϊ ήταν και πάλι Επαγγελματίας Μπόουλερ. Έτρεξε για 1.312 γιάρδες, είχε 14 touchdown, σκόραρε δύο φορές στη νίκη των Giants στα playoff εναντίον των Vikings. Ήταν κάτι να δεις. Ήταν εύκολο να το ζητωκραυγάσεις. Ήταν μια αποθήκη συγκινήσεων.
Αλλά οι Γίγαντες του έκανε franchise. Έμεινε για λίγο, επέστρεψε με ανυπομονησία, τραυματίστηκε ξανά, και όταν επέστρεψε η σεζόν ήταν ήδη ένα ναυάγιο. Τώρα, φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα παίξει κάπου αλλού την επόμενη χρονιά.
“Δεν πήγε όπως θα ήθελα”, είπε ο Barkley αυτή την εβδομάδα.
Η χρονιά όχι. Η καριέρα εδώ δεν έχει. Και ίσως όλο αυτό να είναι ένας αντικατοπτρισμός, ίσως θα ακολουθήσουν κι άλλα. Αν όχι? Ίσως έχει ένα τελευταίο παιχνίδι για να τον θυμόμαστε όλοι.
Χρειάζεται ακόμη 84 γιάρδες για να φτάσει τα 1.000 για τέταρτη φορά. Αυτό είναι κάτι. Οι Γίγαντες μπορούν να στείλουν τους Αετούς να περιστρέφονται πιο κάτω στην άβυσσο με μια νίκη. Κάτι είναι κι αυτό.
Μπορεί να μην είναι αυτό για το οποίο ο Gettleman πίστευε ότι υπογράφει το 2018 ή το σενάριο που μπορεί να είχε επιλέξει ο ίδιος ο Barkley.
Αλλά επίδοξος κάτι.