ΚΑΜΠΑΛΑ:
Στα 14 της ήταν η νεότερη Παραολυμπιονίκης στους Αγώνες του Τόκιο. Και η κολυμβήτρια από την Ουγκάντα Husnah Kukundakwe αντιμετωπίζει μια εξίσου δύσκολη δοκιμασία την επόμενη χρονιά στο Παρίσι, αλλά η 16χρονη είπε ότι έχει συνηθίσει να συντρίβει τα στερεότυπα — ξεκινώντας από τη μητέρα της.
Γεννημένη χωρίς το δεξί της αντιβράχιο και με αναπηρία στο αριστερό της χέρι, η Kukundakwe ήταν τριών ετών όταν άρχισε να κωπηλατεί σε μια πισίνα στο τοπικό της νηπιαγωγείο.
“Θα πήγαινα εκεί, θα έπαιζα, απλά θα χτυπούσα γύρω από το νερό και ένιωθα ωραία. Μου αρέσει να είμαι μέσα στο νερό”, είπε.
Η μητέρα της, ωστόσο, δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης.
«Στην αρχή η μαμά μου δεν με στήριζε… γιατί ανησυχούσε ότι δεν θα μπορούσα να κολυμπήσω», είπε ο Kukundakwe στο Γαλλικό Πρακτορείο.
«Αφού κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να σταματήσω να μπαίνω στο νερό, τελικά ενέδωσε», είπε η Kukundakwe στο περιθώριο μιας προπόνησης σε ένα προάστιο της πρωτεύουσας της Ουγκάντα, Καμπάλα.
Σύντομα κέρδισε τον πρώτο της διαγωνισμό, σε ηλικία εννέα ετών, αγωνιζόμενος με ικανούς κολυμβητές.
«Άνοιξε τα μάτια της μαμάς μου ότι θα τα πήγαινα καλύτερα», είπε, με το πρόσωπό της να φωτίζεται καθώς θυμόταν τη νίκη.
Η μητέρα της, Hashima Patience Batamuriza, η οποία είναι τώρα η μάνατζέρ της, της επέτρεψε να σταματήσει να χρησιμοποιεί γιλέκα επίπλευσης, ανοίγοντας το δρόμο για ένα ταξίδι που οδήγησε την Kukundakwe στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η έφηβη δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα διαγωνιζόταν σε παγκόσμια σκηνή, παρά το γεγονός ότι περνούσε ώρες στο νερό κάθε εβδομάδα.
«Ήταν κάτι που δεν το είχα εξετάσει γιατί δεν ήξερα ότι υπήρχε ποτέ η κολύμβηση ή… αθλητισμός (για) άτομα με αναπηρία όπως εγώ», είπε.
Ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα της Κένυας – η πρώτη της πτήση – αποδείχθηκε σημείο καμπής.
Πριν από αυτό, η 11χρονη είχε ασκηθεί μόνο δίπλα σε ικανούς κολυμβητές.
Στο Ναϊρόμπι, περικυκλώθηκε από άλλους αθλητές με αναπηρία.
“Άρχισα να νιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Αν τα άτομα με αναπηρίες περισσότερο από τα δικά μου… (θα μπορούσαν) να αισθάνονται άνετα και με αυτοπεποίθηση, κάνοντας αυτό που αγαπούν περισσότερο και αυτό είναι το κολύμπι, γιατί όχι κι εγώ;”
Εξασφάλισε ένα πιστοποιητικό που της επέτρεπε να συμμετάσχει σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, παρακολουθώντας αργότερα μια κατασκήνωση κολύμβησης στη Νότια Κορέα και τελικά διαγωνίστηκε στο World Para Swimming World Series 2019 στη Σιγκαπούρη.
Μετά ήρθε το κερασάκι στην τούρτα: η πρόκριση στους Αγώνες του Τόκιο.
Αλλά η πανδημία Covid-19 έφερε σε αταξία την προετοιμασία της καθώς οι αρχές της Ουγκάντα διέταξαν να κλείσουν οι πισίνες και τα γυμναστήρια.
Άρχισε να πηγαίνει για τζόκινγκ με τον πατέρα της, πολιτικό μηχανικό, ή τα μεγαλύτερα αδέρφια της και άρχισε να κάνει μαθήματα κολύμβησης στο Zoom.
Όταν τελικά διεξήχθησαν οι Αγώνες τον Αύγουστο του 2021, αγωνίστηκε στο SB8 100m πρόσθιο. Δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό, αλλά πέτυχε τον καλύτερο χρόνο 1 λεπτό και 34,35 δευτερόλεπτα.
Είπε ότι η εμπειρία ήταν τόσο «καταπληκτική» και «τραυματούσε τα νεύρα γιατί αγωνιζόμουν με θρύλους των Παραολυμπιακών Αγώνων και επίσης συναντούσα τα πρότυπά μου πρόσωπο με πρόσωπο».